راه مهر، راز سپهر: نگاهی به رستم و اسفندیار

اسفندیار افسوس که دوزخی می میری در پیشگاه نو آیینی! رستم:نویی که فردا کهنه میشود!دادار را دل و جان شایسته است نه شمشیر… اسفندیار:تبرت را بزن؛تو را با سخنان کریمان چه کار!او بد دین خورشید پرست،من خدا پرست را پند می دهی؟ (رستم به ناچار کمان را به زه می کشد) رستم:به مهر به دادار به دادگر!به این زمین مقدس دیغم بود از مرگ اسفندیار! اسفندیار:بزن… رستم:ای زمین ای آسمان ای خورشید درخشان ای نسیمی که کاکل اسفندیار را شانه می زنی گواه باشید که رستم نخواست اسفندیار بکشد..